F. – 9 jaar, paardrijden.
Het is een zonnige donderdag in november en de klanten van de Voedselbank in Zuid mogen naast het gebruikelijke voedselpakket wat spulletjes voor de kerst uitzoeken. De placemats met engeltjes, glimmende kerstballen en lampjes voor in de boom worden dankbaar in ontvangst genomen en er gaat zelfs een klant naar huis met een kerstboom. Halverwege de middag staat de 9-jarige F. bij de tafel met kerstspullen. Dankzij een sponsor kon zij drie weken geleden beginnen met paardrijden bij de Hollandse manege. Als ik haar vraag hoe ze de lessen vindt, beginnen haar ogen direct te stralen en antwoord ze lachend:
”Super leuk! Wilt u de foto’s zien?”
Ze laat me een reeks foto’s zien van haarzelf, de paarden en de manege en vertelt me enthousiast wat ze heeft geleerd in de lessen. Het wordt me vrij snel duidelijk dat paardrijden iets is, wat ze al langere tijd wilde doen.
”Als je wil dat het paard begint met stappen, tik je met je voeten tegen de zijkant van het paard. Dan zeggen de mensen van de manege bijvoorbeeld dat je naar de letter K moet en dan zorg je dat het paard daarheen gaat.”
Ze heeft op verschillende paarden gereden, maar Pedro en Justin zijn haar het meest bijgebleven. Ze laat een foto van Justin zien en vertelt dat hij wat langzamer is dan de rest. Pedro is daarentegen een stuk wilder. Vorige week viel ze bijna van het grote bruine paard, maar gelukkig liep het goed af. Op het moment dat ze dat vertelt, komt haar moeder aanlopen.
”Ja, dat was wel even spannend hoor! Maar we zijn hartstikke blij dat ze dankzij de sponsor nu kan paardrijden!”
Volgens mij kan F. me nog veel meer vertellen, maar haar moeder wil graag gaan.
”Tot volgende week!” zwaait het meisje me na, terwijl ze achter haar moeder aan rent.